Om acht uur (ongeveer, Afrikaans uur!) vertrokken we spoorslags richting Dalaba. De weg was veelal in opmerkelijk goede staat. We bezoeken er de prefectuur en het lokaal hospitaal. Dit was uiteraard kleinschalig, maar heel wat hygiënischer dan het grote hospitaal in Conakry. We merkten wel op dat dit met zeer beperkte middelen moet gerund worden.
Daarna ging het richting Koba, een mutualistische kern op 16 lange en hobbelige kilometers verder; een tripje van ruim een uur. Gelukkig werden we omringd door fascinerende berglandschappen! Eenmaal aangekomen kregen we een hartverwarmende ontvangst met een erehaag van mutualisten. Koba is op dit moment nog een mutualiteit in prille ontwikkeling.
De omstandigheden en omgevingsfactoren zitten hen niet altijd mee, maar het engagement van de verantwoordelijken is aangrijpend.
De trip terug naar het hotel verliep als gewenst; het was letterlijk een schokkende gebeurtenis.
Vol van heel wat indrukken begonnen we aan ons avondmaal; dat bestond net als vorige twee dagen uit kip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten